Beste Rienke, Daan en Lisa,
we hebben jullie als oprechte en lieve buren leren kennen en vinden het zeer verdrietig om te vernemen dat Mario is overleden. Ooit vertelde een pastoor tijdens een begrafenis dat de dood niet te bevatten was. Althans niet voor een mens, omdat het zo'n enorm gevoel met zich meebrengt dat er eigenlijk geen woorden voor zijn om het uit te kunnen drukken. Misschien is het dan ook makkelijker om niet te hoeven begrijpen waarom iets gebeurt en slechts te proberen te berusten in het gevoel dat het met zich meebrengt. Toch blijft het onmogelijk om dit gevoel gemakkelijk om te buigen en kunnen we dan ook niet anders dan elkaar ondersteunen en veel sterkte wensen. We wensen jullie heel veel sterkte.

×Close geplaatst op 12 januari 2016 door Joost, Claudia en Tessa (buren in de Sumatrastraat)

Aan Rienke, Daan, Lisa en verdere familie,
Ik wil jullie allen heel veel sterkte wensen en moed om verder te gaan.
Erna Zwart.

×Close geplaatst op 12 januari 2016 door Erna Zwart-Cohen

Beste Rienke, Daan en Lisa,
ik ben heel erg geschrokken gisteren. Na het ophalen van de post in de hal van de Sumatrastraat vond ik die ene enveloppe die ik niet kon plaatsen. Toen het eerste wat ik zag na het openmaken de sympathieke foto van Mario was, ging er een schok door me heen. Ik begreep achteraf dat hij al langer ziek was, maar heb ook uit alle reacties begrepen dat hij die ziekte met opgeheven hoofd heeft gedragen. Dat, en zijn prachtige woorden op de voorkant van het kaartje, geeft jullie hopelijk steun in deze dagen. Veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Hartelijke groet,
de buren in Amsterdam, Jolanda en Marcel

×Close geplaatst op 10 januari 2016 door Marcel Kramer

Lieve Rienke, Daan en Lisa,

Ook op deze manier willen we even aan jullie laten weten dat we enorm met jullie meeleven. Via Ignace werd ik (Joyce) steeds op de hoogte gehouden en helaas werden de berichten steeds minder hoopgevend. Ik wilde steeds maar een lekkere klappertaart voor Mario maken, maar iedere keer hoorde ik weer dat het toch maar niet goed lukte met eten. Dus stelde ik het steeds weer uit, tot het helemaal niet meer kon... We kwamen elkaar na ons vertrek van de Joris Ivenslaan niet vaak meer tegen, maar we hebben fijne herinneringen aan onze tijd daar. En dat had ook te maken met het feit dat jullie fijne buren waren. Mario vond ik altijd grappig en zo lekker gewoon en altijd in voor een lekker hapje, ook al was dat maar een gewoon worstenbroodje! Ook was het grappig dat hij altijd zo heerlijk hulpeloos (en hopeloos :-)) was als het gaat om klussen in huis en dat jij, Rienke, die boormachine maar weer eens oppakte. Het zal vreselijk moeilijk zijn om zonder Maria als man en vader verder te leven, vooral het eerste jaar. Ik hoop voor jullie dat de tijd heel snel zal gaan, want hoewel je je het nu niet kunt voorstellen, zal de pijn wel minder scherp worden. Maar helaas is het ook zo, dat met het sterven van een zo belangrijk persoon in je leven, er ook een heel klein stukje van jezelf sterft. Het leven zal in ieder geval nooit meer hetzelfde zijn zonder Mario. Wij wensen jullie oprecht heel veel sterkte toe. Gelukkig hebben jullie elkaar en we weten dat jullie veel troost bij elkaar zullen vinden.
Hartelijke groeten,
Ron & Joyce

×Close geplaatst op 10 januari 2016 door Joyce en Ron Njoo-Loog

Namens Jeanne en Leo en mijn broers Edwin en Michel wens ik Rienke, Daan en Lisa alsmede Berry, Petra, Alex, Jeanine en Huib veel sterkte met het verlies van Mario.
Wij koesteren de fijne momenten lang geleden in Vlaardingen en Leusden waarin met name Mario, Alex, Edwin en ik zelf als jonge jochies veel kattekwaad uithaalden terwijl onze ouders bij elkaar op bezoek waren. Mario was de oudste, dus keken we naar hem op. Ik zal nooit vergeten dat hij trots zijn LP 'Dark side of the Moon' van Pink Floyd liet horen. Bij het horen van die muziek zal ik mij Mario altijd blijven herinneren. 'People never die, they just fade away'.

×Close geplaatst op 10 januari 2016 door Carlo van Tartwijk

Lieve Rienke, Daan en Lisa
Het nieuws van Mario's overlijden bereikte ons pas vanochtend. Jullie zijn nog niet uit mijn gedachten geweest. Wat moet dit moeilijk zijn. Laatst nog zaten we samen met de kinderen herinneringen op te halen over die tijd in Almere. We zullen Mario nooit vergeten. Zijn verhalen, humor en de passie waarmee hij alles deed.
Veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Dikke knuffel
Luc en Dimitra

×Close geplaatst op 06 januari 2016 door Dimitra en Luc Reynders

Lieve Rienke, Daan, Lisa en familie,
Het bericht van Mario's overlijden kwam toch nog onverwacht. Lies en ik willen jullie laten weten dat we veel aan hem en jullie denken. Het is nog steeds onvoorstelbaar dat we Mario niet meer kunnen meemaken in al zijn enthousiasme, inzet en betrokkenheid bij zijn studenten en collega's, mensen die hij in zijn onderzoek leerde kennen, maar vooral ook bij jullie, zijn gezin en familie. Ik herinner mij het grote enthousiasme waarmee hij vertelde over het voetballen van Daan als F-je. Hij coachte elke week en liet het groepje wetenschappers bijna fysiek zien hoe een kampioenschaps wedstrijd van Oranje thuis werd beken op de TV: met vlaggetjes, petjes, toeters en al. Je zag het plezier in zijn ogen. Voor jullie was zijn liefde voor zijn gezin het belangrijkst, wij hebben hem als collega erg gewaardeerd niet alleen om zijn grote vakmanschap, maar vooral ook om zijn eerlijkheid en betrokkenheid in zijn werk en persoonlijke relaties. Wij hadden dit graag vanmiddag zelf aan jullie willen zeggen, maar griep heeft ons beiden te pakken genomen, zodat deze schriftelijke boodschap voorlopig moet overbrengen dat we jullie vooral veel sterkte toewensen in de komende tijd van verwerking van het gemis.
Op 14 januari hoop ik dit alsnog persoonlijk te kunnen bevestigen,
Vooral het allerbeste!
Lies en Ot van den Muijzenberg-Mahne

×Close geplaatst op 02 januari 2016 door Lies en Ot van den Muijzenberg-Mahne

Mario, je was mijn beste sociologie maatje van vroeger, in Rotterdam. We waren beide gedreven en fanatiek maar jij spande de kroon. Samen een kandidaats stage gelopen en een scriptie geschreven. Toen al gebruikten we een intensieve onderzoeksmethode van observatie, interviews en een enquête. Het toeval wil dat ik de scriptie bij een opruimactie pas nog tegenkwam. Je had een hoge intensiteit en toonde drive en ownership in alles wat je ondernam. Je nam geen blad voor de mond, toen niet en nu niet. Toen je me schreef over zijn ziekte kwam dat basale gevoel van maatje meteen naar boven, alsof de tijd had stil gestaan.

Al op je 21e werd je voor 3 jaar student assistent bij Rob Wentholt, hoogleraar sociale psychologie. Een inspirerende en caring man die er ook aan hechtte in het eerste jaar college te geven. Pas daarna ben je naar niet westerse sociologie en antropologie overgestapt en naar Amsterdam gegaan.

Mentaal leek je de baas over je ziekte. Telkens maar doorgaan; in de jou zo kenmerkende stijl. Je zal me altijd bij blijven.

Lieve Rienke, Daan en Lisa: aan jullie nu de uitdaging met het verdriet en gemis om te gaan. Niet eenvoudig ondanks de indrukwekkende woorden van het afscheid van Mario.
Moge het idee van “Just around the corner” enerzijds een hoopvol perspectief bieden; anderzijds wens ik jullie een lange voortzetting met elkaar toe.

Rienke, graag wil ik je dankzeggen voor mijn recente bezoek aan jullie en het gesprek dat we hebben kunnen voeren over de verschillende onderwerpen. Ik werd erdoor getroffen dat Mario ondanks zijn fysieke achteruitgang niets van zijn normale gedrevenheid had verloren. Op de bank zat dezelfde Mario van jaren her. Ook jij was zoals ik je ken. Een sterk stel samen in deze bijzonder moeilijke periode.

Veel liefs en sterkte, Irene

×Close geplaatst op 01 januari 2016 door Irene Hoogstad

Zelfs Mario kon de dood niet echt met gelijke munt terug betalen, maar hij kwam een heel eind. Dat gaat vast helpen, misschien maar een beetje, maar wel een belangrijk beetje.
Leo Douw

×Close geplaatst op 01 januari 2016 door Leo Douw

Lieve Rienke en kinderen
Wat ben ik blij dat ik Mario laatst nog heb gezien
Ik wens jullie alle sterkte en kracht toe bij het verwerken van jullie verdriet
Liefs Marja

×Close geplaatst op 31 december 2015 door Marja

'Death is nothing at all', zo heeft Mario ons bij zijn heengaan laten weten. Maar 'life was everything' voor hem. Zijn levenslust en kracht om door te gaan ook toen het einde al in zicht begon te komen hebben op ons allen diepe indruk gemaakt. Zijn vitaliteit was een terugkerend onderwerp van gesprek ook voor zijn Indiase vrienden. Tekenend voor de omgang die hem ook op afstand verbond met de vrienden die hij had gemaakt was de komst uit Mumbai van Pranav Inamdar eind 2015 naar Nederland om nog een laatste keer afscheid te nemen van Mario. Ik had hem meer dan dertig jaar geleden bij deze bevriende familie geintroduceerd en met veel genoegen gevolgd hoe het contact door de oudere generatie gelegd door Mario en Pranav is voortgezet. De herinnering aan Mario blijft bestaan, niet alleen in Nederland.

×Close geplaatst op 31 december 2015 door Jan Breman

Lieve Mario,
Ik heb je in een relatief korte periode echt leren kennen door onze intense samenwerking aan de film ‘Living Like a Common Man’. Telkens viel het mij op hoe jij jouw omgeving observeerde – de ruimtes, de mensen, wat ze doen, hoe ze met hun spullen omgaan. Deze indrukken passeerden je hersenen en werden vervolgens direct getransformeerd in verhalen: kleine antropologische analyses over situaties uit je directe omgeving. Jij maakte deze verhalen al ‘wandelend’. Dat konden ‘kleine wandelingen’ zijn in een huis in Londen van stoel tot stoel of ‘grotere wandelingen’ door een Indiaas dorp in Gujurat. Deze verhalen waren een enorme inspiratiebron en hebben de documentaire grotendeels gevormd. Telkens als we op stap zouden gaan verheugde ik mij, omdat ik wist dat er vrolijke, kleurrijke avontuurlijke gebeurtenissen op ons af zouden komen; dat lokte jij uit door wie je bent. Het maken van de film is gepaard gegaan met heel veel lachen en plezier maken en dat is iets zeldzaams! Het lachen kwam meestal voort uit het feit dat jij zo’n scherpzinnige analyses maakte die oh zo raak waren!
Mario de filmreis naar Gujurat samen met Rienke en Sanderien is een reis die ik nooit zal vergeten. Je hebt ons meegenomen in een wereld die jij al meer dan 25 jaar had opgebouwd en daarvoor ben ik je dankbaar, heel erg dankbaar. Niet alleen in India maar ook het filmjaar in Londen heb ik veel van je geleerd. Door de afstand Nederland - België maakte jij geen deel uit van mijn dagelijks leven, maar toch mis ik je nu al enorm. De gedachte dat ik nooit meer je interessante kijk op het leven zal kunnen meemaken is ondraaglijk, net als het heerlijk samen lachen. Het is niet te begrijpen dat jij die altijd zo energiek was en met 10 dingen tegelijkertijd bezig kon zijn, op zo’n jonge leeftijd ons moet verlaten. De laatste keer dat ik je gezien heb was in september tijdens de bijeenkomst van camerawise. Wat ben ik blij dat ik je toen nog even heb kunnen zien maar heel verdrietig dat dit de laatste keer was. Jij deed alles meer dan 100 procent en ondanks je enorm intensieve carrière was het duidelijk jouw familie; Rienke, Daan en Lisa de belangrijkste personen op aarde voor je waren. Je verbond vaak je antropologische inzichten met hen en je persoonlijk leven; met de mensen die het nauwst aan je hart lagen. Het moet voor jou ontzettend moeilijk zijn geweest om te beseffen dat jij deze drie schatten achter je moet laten, om naar een andere wereld te vertrekken.
Mario, bedankt voor al dat moois dat je in mijn leven gebracht hebt!!!
Rienke, Daan en Lisa, dankzij jullie zal Mario door blijven leven al is het in een andere dimensie. Heel veel sterkte, liefs en een grote warme knuffel,
Isabelle

×Close geplaatst op 31 december 2015 door Isabelle Makay

Lieve familie,

Het is een vreemd idee dat mijn "box-genoot" er niet meer is. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijden.

×Close geplaatst op 30 december 2015 door Jacqueline Boderie

Lieve Mario,
ik zal aan je blijven denken tot ik je weer zal zien. Op mijn leeftijd zal die tijd reëel denken zijn.
Liefs en tot dan. Je tante Clemence

×Close geplaatst op 30 december 2015 door Clemence Kik Wisse

Mario's betrokkenheid bij de UVA studenten staat ons bij toen hij onze dochter, Demi, hielp toen zij problemen had met haar 2e jaars inschrijving bij de UVA. Wij zullen hem hier altijd dankbaar voor zijn.
Een week voordat Mario te horen kreeg dat jij ziek was, had ik een gezellig etentje met Rienke en Ignace in Woodstone. Beiden zaten ze verhalen te vertellen over Mario waar ik vreselijk om moest lachen.
Dat hij altijd zoveel praat. Ook op momenten dat ze liever hadden dat hij dat niet deed, bijvoorbeeld tijdens het kijken naar een film!
Of dat ze precies wisten wanneer hij klaar was met werken. Hij zat dan boven te werken en zodra hij klaar was dan begon hij meteen van boven te praten terwijl zij beneden zaten.
Een week later hoorde ik dat hij ziek was.
Ignace heeft ons altijd op de hoogte gehouden over zijn ziekte verloop en het verbaastte ons altijd hoe sterk Mario, Rienke en de kinderen waren. Zodra Mario de kracht had, klom hij altijd weer in de pen om te werken.
Wij wensen Rienke, Daan en Lisa heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies en hopen dat ze veel steun en kracht zullen halen uit de mooie en geruststellende tekst op de kaart die Mario zelf heeft uitgekozen.

Irving, Purty en kinderen

×Close geplaatst op 30 december 2015 door Purty Han